Hier plaats ik mijn schrijfsels
Individualiteit en Eenheid
Wat gebeurt er in ons en daarmee in de wereld, als wij individueel gaan voelen wat belangrijk is. Zijn we dan egoïstisch? Hebben we dan geen oog meer voor wat belangrijk is voor de ander? Wat doet dat met ons wereldbeeld, en misschien vooral, met het beeld dat wij hebben van andere mensen uit andere culturen. In deze tijd waarin wij ons - weer- bewust worden van wat mensen al vanaf de oertijd gedaan hebben, namelijk migreren, is het goed om ons te verdiepen in wat dat voor ons in deze tijd betekent. Een tijd waar velen van ons vergeten zijn dat tijdens en na de twee wereld oorlogen velen vertrokken naar landen waar (overlevings)-kansen gezocht en gevonden werden.
Ik ben een achterkleinkind van een Duitse jonge man die in 1870 met zijn broer deserteerde omdat hij niet wilde vechten tegen Frankrijk. Van mijn moeders kant komt Schots bloed. Haar voorvader, een protestantse dominee, vluchtte voor de ideeën en de uitvoering ervan van Koningin (Bloody) Mary. Gelukszoekers? Nou, nee, niet bepaald. In barre tijden verlaat niemand met een blij hart zijn en haar familie, moedergrond en vaderland.
Een Nieuwe Wereld
Hoe doe je dat
Godsvertrouwen
41 jaar gelden was ik in verwachting van ons vierde kind. Als moeder begon ik weer opnieuw want geen kind is gelijk. Ook toen leefden wij in een onzekere tijd. Er gonsden geruchten over een nucleaire aanval, gevoed door een Amerikaanse film over wat er zou gebeuren met onze Moeder Aarde als er iemand op ‘de rode knop’ zou drukken.
Hoogzwanger vroeg ik mij af hoe ik een nieuw mens op de wereld kon zetten. Hoe ga ik dit doen? Wat houdt het voor ons in ‘opnieuw beginnen’ met een nieuw leven? Waar haal ik de moed vandaan en het doorzettingsvermogen? Wie staat mij bij? Wie is mij nabij?
Deze en nog meer vragen stormden door mijn hoofd. Het stormde zo vanbinnen dat ik mijzelf dreigde kwijt te raken.
‘Waar haal ik de kracht vandaan om opnieuw te beginnen!’ werd een mantra.
Ik sprak mijn zorg en verwarring uit tegen mijn oude buurvrouw. Zij hoorde mij aan, pakte mijn hand en vroeg: “Kind, heb jij Godsvertrouwen?” Mijn angst was in één klap weg. De hoogbejaarde mevrouw Tolboom werd een paar weken na dit gesprek ziek en overleed niet lang daarna.
Geen van mijn vijf kinderen heeft zo aan de kettingen van mijn vaste overtuigingen gerammeld als dit kind. Door hem ben ik vaak ‘opnieuw begonnen’.
Er wordt een onderscheid gemaakt tussen grote vragen en kleine vragen.
De grote vragen hebben betrekking op existentiële vraagstukken, wat er bijvoorbeeld op kosmisch niveau gebeurt. Hoe is dit universum ontstaan, hoe raakte de aarde bevolkt, is er buitenaards leven. Bestaat God of is er niets. Is er leven na de dood? Hoe ga ik om met leven en dood?
De kleine vragen gaan over ons dagelijks leven, hoe houd ik mij staande in deze wereld die we met elkaar vormgeven, bestaat die klimaatcrisis wel of niet, waarom is er een pandemie of is dat ook nep nieuws? Waarom schijt de duvel altijd op de grote hoop? Kleine vragen gaan over hoe wij ons verhouden tot ons zelf en tot elkaar. Hoe ga ik om met mijn emoties, mijn angsten, jaloezie en haat? Kan ik mijn gedachten en mijn gedrag veranderen, hoe doe ik dat en wat levert mij dat op?
Ik schrijf niet om kant en klare antwoorden aan te reiken of om een methode aan te prijzen. Ik schrijf om ruimte te scheppen voor het zetten van stappen in mijn leven - en wie weet in de individuele levens van anderen - stappen die helpen bij het vinden van antwoorden op de grote en kleine vragen die je hebt. Hoewel er een paar vaste statements bestaan zoals ‘Maak vrede, geen oorlog’ en ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’, bestaat er niet zoiets als De Waarheid. Iedereen heeft zijn eigen waarheid en daar is niets mis mee als je al die andere 8+ miljard individuen hun eigen waarheid gunt. Dat het daar vaak mis gaat is evident.
Ruimte scheppen doe je door bewust te worden van hoe je reageert op wat er in jouw leven en omgeving gebeurt. Wat is jouw favoriete emotie? Hoe herken je dat in jouw gedrag?
Ik geef mezelf als voorbeeld. Mijn favoriete emotie is angst en ik herken het door hoe ik mij afsluit als ik onzeker word, dan probeer ik onzichtbaar te zijn. Dat is best lastig met mijn één meter eenentachtig (tegenwoordig niet zo lang meer, maar in mijn jonge jaren opvallend) en dat lukt dan ook niet echt waardoor ik nog onzekerder word en dus angstiger. Ik heb wel afspraken afgezegd om mezelf niet te hoeven ‘blootgeven’. Heeft het geholpen? Nee, het heeft me steeds verder van mijn Zelf afgesloten in plaats van dat ik onzichtbaar zou worden voor de wereld. Mijn Zelf met een hoofdletter, want wat ik niet wist is dat ik door deze houding steeds meer ruimte gaf aan mijn kleine ik, mijn ego met alle verhalen die mijn koers gingen bepalen, dan aan mijn hoger Zelf dat altijd weet waarnaar ik op weg ben. Het mooie van ouder worden is dat je kunt terugkijken in jouw leven. En terugkijkend kan ik zeggen dat ik een en ander geleerd heb, soms door knalharde lessen, maar steeds vaker door openbarende aha-momenten.
Klimaat beleid: Puin-bak of Paradijs?
Nu Trump verkozen is tot president van de VS leidt dat tot een minder ambitieus klimaat beleid, lees ik net op de site van de NOS. Moe van alle negatieve berichtgevingen van de laatste tijd klap ik mijn telefoon dicht.
Maar het bericht laat mij niet los.
Het is niet alleen het klimaat beleid, over de hele linie gaat er iets grondig mis.
Ik ben me erg bewust van mijn eigen keuzes. Die telefoon bijvoorbeeld, en onze auto. Vliegen doen we niet meer en we eten sinds 1976, het jaar dat ons oudste kind geboren werd, 80/20% (groenten, granen en fruit/dierlijke producten) voor Moeder Aarde en voornamelijk biologisch.
Het zijn onze druppels op de gloeiend klimaat plaat.
Ik ben me ook heel bewust van hoe de maatschappij een afspiegeling is van hoe wij denken, spreken en handelen.
Al jaren komt dat ook terug in de lessen die ik geef.
Alles wat wij doen komt voort uit hoe wij denken. Wat is ons geleerd en wat geven wij door aan de volgende generaties? Hoe willen wij de aarde en alles dat wij gecreëerd hebben doorgeven? Geven wij een puin-bak door of een paradijs?
Vele druppels kunnen plassen worden, meren en rivieren die uitmonden in de oceanen.
Ik hoop zo dat wij, individuen die wij zijn, schouder aan schouder gaan staan om dat wat niet goed gaat op onze aarde, onze Moeder Aarde, te keren. Laten wij beginnen met puin ruimen in ons eigen leven en zo door commitment, vierkante meter voor vierkante meter, ons paradijs herstellen. Wij hebben de politiek daar niet voor nodig.
Geef het een plekje
Ik wil er van uitgaan dat het welgemeende woorden van troost zijn. Want wat kan je nou zeggen of doen bij het zien van verdriet om groot verlies?
Ik merk dat het ook makkelijke woorden kunnen zijn voor mensen die daarna zo snel mogelijk op een ander onderwerp willen uitkomen. Ik wil er echt graag van uitgaan dat het allemaal goed bedoeld is, maar lieve mensen, ik kan het niet meer horen! Vooral het verkleinwoord: plekje.
Vraag me liever ‘ hoe gaat het nu?’ Dan dat je mij vertelt dat je hoopt dat wij ‘het een plekje kunnen geven’. Zeg liever ’ik heb hier geen woorden voor’.
En ja, mijn twee overleden kleinkinderen en andere lieverds hebben hun plek op onze wall of fame, te midden van alle andere lieverds, allemaal in leven, ieder op een andere plaats.
Het is niet het afscheid dat zo kut is, maar het gevoel afgescheiden te zijn. Rouwen is voor mij omgaan met dat gevoel, in het vertrouwen dat ze er helemaal bij zijn, maar dan vanuit een andere dimensie die niet voor iedereen vanzelfsprekend is. De plek van overleden geliefden is naast ons en in ons en is niet een ongedefinieerd ‘plekje’ in een ongemakkelijk gesprek.
De foto is een detail van onze wall of fame. De rode auto heb ik gekocht voor Fedde. Als kleinzoon M. komt vraagt hij altijd of hij met de auto van Fedde mag spelen en dat mag altijd. Laatst was hij hier en had zijn politieauto meegenomen. Toen ze weg waren zag ik dat hij de beide auto’s dicht naast elkaar geparkeerd had. Dat is de plek die ik mijn kleinkinderen toewens💗
Gaia
Het voordeel van opknappen van de griep is dat je niet meer de hele dag kunt slapen, maar wel nog wilt rusten. Daarom kijk ik vandaag weer naar de Netflix film Kiss the Ground. Als ik 's zomers door ons kleine landje reis valt het mij op dat de stofwolken op de akkers die geploegd worden steeds groter worden. In erg droge zomers wordt er zelfs op het nieuws melding van gemaakt. Het lijkt nu raar om erover te schrijven met alle gevallen regen van de afgelopen tijd, maar de droge dagen komen zeker weer!
Als ik zie hoe de grond er bij ligt in het agrarische deel van Nederland waar ik woon dan kan ik maar één conclusie trekken: STOP! Stop met het over-bewerken van de bodem, stop met kunstmest gebruiken, stop met het gif dat alle leven doodt (ja, ook jouw leven). Als alle micro-organismen worden gedood wordt de bodem een dorre woestijn, zelfs in ons kikkerlandje. En wat doe je dan? Strooi je extra kunstmest in de hoop nog te kunnen gaan oogsten?
Stel je bent een mens met een droge huid, wat doe jij dan? Je smeert eens wat (liefst een lotion met micro-organismen /probiotica), je beschermt je tegen verdere uitdroging door iets met lange mouwen aan te trekken zodat je niet verder uitdroogt in de zon en je zoekt de schaduw op: you get the picture.
De huid van Moeder Aarde wil hetzelfde. Gaia wil gevoed worden met micro-organismen waardoor vegetatie kan groeien en CO2 in de grond kan worden opgenomen. Oogst na oogst. De grond wordt weer doorlaatbaar na een regenbui in plaats dat er een ondoordringbare harde kleilaag, of een vergiet van zandgrond is ontstaan waar niets op groeien wil, de omgevingstemperatuur daalt door het sappige groen dat groeit. Permacultuur doet precies dat.
En als we dan toch bezig zijn: leg meteen die landschapshaag met inheemse soorten aan, voor de insecteneters die jouw oogst gaan beschermen.
Is dit een utopie? Nee, dit is het Nederland van mijn jeugd! Nederland van voor de verkaveling. Niemand hoeft terug naar de vorige eeuw, maar laten wij ons gezond verstand gebruiken en zien hoe wij een toekomst kunnen maken voor onze kinderen en kleinkinderen.
Oprotten
Natuurlijk worden er twee yogamatjes uitgerold en wordt het kleine klankschaaltje liefdevol getingeltangeld. De mooie stenen op het plateautje worden me een voor een aangereikt en ik moet erover blazen omdat ze zag dat ik wat stof van het eerste steentje blies. Wij genieten samen; mijn kleindochter en ik. Zij is nee-en-een-half en ik ben blij dat ze er is. Nadat de steentjes allemaal zijn opgepakt, beblazen en weer terug gebracht komt ze blij voor me staan. ‘Nonna, kan jij oprotten?’ Vraag ze me. Ik vermoed dat ze iets anders bedoelt. ‘Wat zeg je?’ ‘Kan jij oprotten!’ Iets dwingender en met zo’n handgebaartje erbij: schouders iets opgetrokken en haar handje opendraaiend. ‘Kan je het voordoen’, vraag ik haar. Ze laat zich op de yogamat vallen en draait op haar rug, gooit haar benen omhoog en over haar krullekoppie heen naar de grond. Ahaaaa, ze doet de Ploeg op haar nee-en-een-halfst. Ik draai me op mijn mat en knoop mijn spijkerbroek open en rot samen met haar op. Zij blij, ik blij.
Vrede
De oudere vrouw stond met haar pan alleen te wachten bij de waterplaats. Zij hoopte dat iemand haar kon helpen om water uit de poel te halen. Van rechts zag ze vanachter de lage struiken iemand aankomen. Hij liep wat gebogen en keek naar de grond. Toen hij haar zag rechtte hij zijn rug en trok een grimas van superieur overwicht over zijn gezicht. Zij keek hem recht aan, wat had ze te verliezen? Na alles wat er gebeurd was, was zij de angst voorbij.
Ze zag zijn vermoeidheid, zijn eenzaamheid, maar ook de onverzettelijkheid van een bezetter. Ze stapte naar voren en hield de pan voor zich uit, keek hem vragend aan. Ruw duwde hij haar opzij om zelf vanuit de poel wat water te nemen. Zij liet hem begaan, bekeek hem zoals hij daar bezig was. Een man, de leeftijd van haar oudste zoon schatte zij, net zo moe en gebroken. Hij voelde haar blik en keek geërgerd om, zij glimlachte omdat hij haar aan haar zoon deed denken. Dat bracht hem van zijn stuk, hij zag de glimlach van zijn moeder toen hij afscheid kwam nemen voor hij werd weggestuurd naar dit land. Ze keken elkaar aan vanuit de herinnering aan hun geliefden en zagen de menselijkheid in elkaar. Hij kwam overeind en nam de pan van haar over, liep het water iets verder in om het schoonste stuk de bereiken en vulde de pan tot aan de rand. Toen hij voor haar stond legde zij haar handen op de zijne, ze kon niet anders. Dat veranderde de hele situatie. Trillend van emotie zette hij de pan voor haar voeten en liet zich op zijn knieen vallen. Hij was radeloos, hoe kon hij nu nog superieur zijn? Wat als de anderen hem zo zagen? Wie was dit mens? Zo rustig, zo, zo… ja, zo wát?
Wat deed ze nou? Wreef ze hem nu over zijn rug? Waar was de afstand! Waar de angst!
Ze neuriede zacht een lied dat haar na aan haar hart lag terwijl ze hem zacht over zijn gebogen rug wreef. Know you are loved, rest in peace, dream your sweet dreams, ‘til your soul is released.
Hij werd wonderbaarlijk rustig van haar stem en door haar handen op zijn rug. Na een tijdje richtte hij zich op en begon te praten in gebroken Engels. Hij wilde haar laten weten wie hij was, wat hij deed voor hij hier heen gestuurd werd, over zijn vrouw en kinderen, zijn ouders. Zij luisterde. Toen hij zich afvroeg hoe dit alles zo gekomen was en hoe dit moest stoppen antwoordde zij. ‘Stop the killing.’
Stop met het moorden van jouw broeders en zusters. Degene die jou en jouw maten wegstuurden zijn niet hier om het te doen. Net zo zijn onze ‘leiders’ ook niet hier.
Wij zijn allemaal familie van elkaar, maar de opdrachtgevers zijn dat willens en wetens vergeten en willen niet dat wij het ons herinneren. Het gaat hen niet om verbinding, maar om macht. Het gaat hen niet om eenheid, maar om geld. Als wij willen dat er iets verandert zullen wij zelf moeten veranderen. Ze ging staan en reikte hem haar handen. Hij pakte ze aan en kwam overeind. Hij voelde zich rustig en sterk. Er rijpte een plan in zijn hart. Hoe dan ook, hij zou een verschil gaan maken in deze situatie, in dit land, voor zijn broeders en zusters!
Zij zag dat hij veranderd was en begon het lied te zingen dat zij voor haar zoon gezongen had op de dag dat hij werd uitgezonden.
Know you are loved
Rest in peace
Dream your sweet dreams
′Til your soul is released
Uit het lied van Jai-Jagdeesh
Vastzitten
De afgelopen week waren twee van mijn drie zussen bij mij te logeren. Het voelde als een echte vakantie, voor hen en ook voor mij. Man schuift op dit soort dagen even op, vanuit liefde en omdat hij weet dat wij dan op een andere golflengte zitten dan hij.
We hebben bijvoorbeeld gesproken over dat wij 72 zullen zijn, behalve de jongste, die 69 is. Zij kan nog even in haar 60er jaren zijn. Maar ook zij wordt niet ouder dan 72 terwijl wij rustig doorgaan met ons leven. Dat vinden wij wel een goed plan.
We hebben heerlijk gegeten en bubbels en pinot grigio gedronken. Het bovenstaande heeft daar overigens helemaal niets mee te maken. Wat ook ter sprake kwam is dat wij alle drie het gevoel hebben dat we vastzitten. Als je 72 bent hoef je niet meer te werken en in onze levens is de zorg om en voor onze mannen door hun omstandigheden naar de voorgrond gekomen, met als gevolg dat wij voelen dat de ontwikkeling van het bewustzijn over ons hoger Zelf hapert. Het zorgen doen we met liefde en veel inzet, maar we missen de tijd dat we op avontuur gingen en bijna als vanzelf geestelijk/ spiritueel groeiden. Ja, oké, als je 72 bent word je ook wat eerder moe van al dat zorgen en is het heel prettig om in een stoel te hangen en op de sociale media de uren weg te scrollen. Maar die uren kunnen we natuurlijk ook anders besteden. Ik heb mijn telefoon ontdaan van de sociale media apps op een na. Facebook is ook van de computer af. Tijd maken voor wat ik echt belangrijk vind: lezen, schrijven, mediteren, zingen, koken en vooral heel veel liefde hebben voor mijn grote familie én mij(n) Z(z)elf!
De enige constante is Liefde
Ik was 15 jaar toen wij een nieuw meisje in onze klas kregen, haar naam was Karin en ze kwam uit Suriname. Karin was een dame, toen al. Mijn levenslange vriendin Iris (†) was geboren en opgegroeid in Congo en droeg dat luidkeels met zich mee. Ik ga hier niet herhalen hoe dat ging, alleen dat ik haar erop heb aangesproken en haar liefdevol heb duidelijk gemaakt dat Karins tranen en bloed van dezelfde samenstelling waren en haar lach vanbinnen net zo voelde als bij haar. Iris zou Iris niet geweest zijn als zij niet de volgende dag bij me was gekomen met de mededeling dat ik gelijk had, zij had alleen een ander beeld geleerd (ga maar na; Congo eind 50er jaren) en ze zag nu in dat dat niet klopte. Ik vertelde het voorval aan mijn moeder, ik was blij dat ik een verschil had kunnen maken en ik had haar reactie dan ook niet verwacht. ‘Dat is dan het einde van de vriendschap!’
Nou, nee. Iris en ik voelden vanaf het eerste moment dat wij naast elkaar kwamen te zitten op de introductiedag van de school waar wij zouden beginnen een diepe vriendschap voor elkaar. Mijn moedertje brieste. ’Het zou mijn vriendin nóóit meer zijn!’
Jaren later had mijn moeder met een vriendin een gesprek waarin de vriendin zich onbehoorlijk had uitgelaten over Marokkaanse Nederlanders. Dat was dan ook het einde van een jarenlange vriendschap. Zij hebben elkaar nooit meer gesproken.
Nu lag ik de afgelopen dagen met zeer hoge koorts in bed en ervoer ik de nabijheid van Iris én van mijn moeder heel sterk. De koorts, op enig moment 41.3 C, maakte dat ik om alles moest huilen, dus ik lag snikkend in bed en snakte naar adem want ik was zo benauwd dat ik me ook kon voorstellen dat ik zou sterven en ik besloot dat ik dan niet zou vechten, maar gewoon meegaan in die beweging in mijn bestaan. Ik werd daar rustig van en in die rust kwam de hierboven beschreven herinnering naar boven drijven en kon ik zien waarom mijn moeder zo reageerde. Zij kón niet anders. In de oorlogstijd had zij de keus tussen goed en fout, en fout was zij zeker niet, fout daar moest je niets mee te maken willen hebben. Dat te zien en te voelen maakte dat ik weer in snikken uitbarstte, maar nu van opluchting. Wij zweefden gedrieën in mijn slaapkamer en deelden de opluchting en de vrede. Ik zag voor me hoe ik hier een blog over zou schrijven en deelde die beelden met mijn moeder en Iris, waarna het zweven stopte en ik weer wat bij bewustzijn kwam. Dank je wel Mama en dank je wel Iris voor jullie aanwezigheid. Ik weet: de enige constante is niet verandering, maar Liefde!
Het gaat nu weer de goede kant op met mij, de koorts is gezakt, mijn longen hebben nog even nodig, ik huil nog om van alles en ik schrijf.
Dromer?
Toen ik nog een kind was werd ik gezien als een dromer. Ik weet dat ik niet droomde, ik begreep alleen niet hoe de meeste grote mensen hun levens ‘speelden’. Ik zag bij velen de niet-waarheid en wist niet hoe ik daarop moest reageren. Ik keek de wereld in met schrik en verbazing en men noemde dat dromen. Later in mijn tienerjaren hoorde ik wat de meesten mensen om mij heen niet hoorden en wist ik bepaalde zaken zeker, ook als ik het niet kon weten. In mijn jongvolwassen leven had ik terugblikken, bij vol bewustzijn, van eerder geleefde levens. Weer later heb ik mezelf ervaren als ‘energiedruppel’ zwevend in een wereld die niet van deze wereld is. Ik ben daar de energiedruppel en tegelijk alles waarin de energiedruppel is, in totale eenheid, in totaal versmelten van energie, en wetend dat één de optelsom van velen is. Nog later ‘droomde’ ik dat ik op straat stierf aan een hartaanval. Ik was bang en bedacht me dat ik in plaats daarvan beter bewust kon sterven. Ik deed mijn best om het zo goed mogelijk te doen en ik was opgetogen en blij dat het gelukt was! Maar ik werd teruggestuurd door een gestalte in witte kleren die mij liefdevol liet weten dat het mijn tijd nog niet was en dat ik nog een taak had. Op het moment dat ik mij realiseerde dat ik gestorven was en teruggestuurd werd viel ik met donderend geraas terug in mijn lichaam en was ik klaarwakker. Ik leefde natuurlijk ook mijn leven; ik trouwde met de man waarvan ik bij de eerste ontmoeting wist dat wij die afspraak hadden met elkaar (hij wist nog van niks), wij werden ouders van 5 kinderen - ik wist al van jongs af aan dat ik moeder van een groot gezin zou worden -, wij deden ons werk, studeerden allerlei, zorgden voor onze ouder wordende ouders, en namen afscheid van hen. En niet alleen van hen maar ook door de jaren heen van een broer, een nichtje, een jeugdvriendin, een kleinzoon (en in 2024 een kleindochter), kortom: wij maakten lief en leed mee zoals dat bij het leven hoort. Ik ben nu op een leeftijd gekomen waarop ik vermoed dat ik nog een decennium of twee heb waarin ik de aan mij gegeven taak verder ga uitvoeren. Terugkijkend op mijn leven weet ik wat de belangrijkste les was in alles dat ik meemaakte: de erkenning dat in het menselijk bestaan alles Licht en Liefde is. Allen en Alles zijn in eenheid versmolten. Afgescheiden zijn is de grootste illusie. Dát is de droom! De droom waaruit we allemaal moeten ontwaken om in vrede te kunnen leven.
Familie
Dit weekend hadden wij dan eindelijk onze familiedag. 34 Mensen, van de pater familias van 81 tot de jongste van bijna 9 maanden en alle leeftijden daar tussen in. Degene die niet konden komen werden ernstig gemist. Waren zij er ook dan waren we met 53 mensen bij elkaar geweest.
Gelukkig heeft de zus die ons ontving een grote tuin en scheen de zon uitbundig. Het meegebrachte eten en drinken werd met liefde gedeeld. En over liefde gesproken, de nieuwe liefde van een van ons schoof naadloos aan, hij speelde ook nog en passant de sterren van de hemel op de vleugel.
De groep tieners, onze gezamenlijke kleinkinderen, hadden de tijd van hun leven. Zij maakten meteen een app-groep waar de volgende ochtend al meer dan 800 berichten op stonden. En last but not least was onze zus die in Suriname woont via FaceTime ook even bij ons.
Toen ik onze familie zo bij elkaar zag realiseerde ik me hoe wij in al onze verscheidenheid een eenheid zijn. Hoe wens ik onze wereld toe dat de mensheid precies dat gaat ervaren: alle verschillen die er zijn hoeven de eenheid die er is niet in de weg te zitten.
Je kan het niet met alle handelingen eens zijn, niet iedere daad getuigd van menselijkheid, niet iedere persoon kan voelen als een dierbare.
Wat wel kan is dat je juist de mensen die het het hardst nodig hebben in het licht zet en ze toewenst dat zij kunnen voelen dat ook zij tot het licht behoren. Want al het duister waar je meer duister oplegt zal moeilijker het licht kunnen ervaren.
Bezien vanuit het grote kosmische geheel zijn wij allemaal familie van elkaar, ontstaan uit sterrenstof. Hoe mooi is dat? Laten we elkaar in het licht houden.
Mantra
Het is zondagavond, straks begint de wekelijkse meditatie waaraan ik deelneem. Stipt om 21 uur zingt een groepje mensen, gewoon thuis, de Siri Gaitri Mantra: Ra Ma Da Sa Sa See So Hung (spr uit: hang) Zon, Maan, Aarde, Bron, Bron in mij, Gij, ik ben Gij
In veel tradities wordt gezegd dat er heling plaatsvindt als je je vibratie in overeenstemming brengt met de frequentie van het Oneindige/het Goddelijke/de Bron. De Siri Gaitri Mantra is één manier om jouw frequentie in overeenstemming te brengen met die frequentie.
Zo zingen wij op zondagavond elkaar, de mensen die ons na aan het hart staan en de wereld, naar het Licht.
Vanavond denk ik na over dat Licht. Ik heb nog een uurtje dus ik ga los: ik hoor het woord vaak vallen de laatste tijd. Wij moeten ons richten op het Licht, het Duister stribbelt des te harder tegen nu er meer Licht in het bewustzijn van de mens komt. Er zijn Lichtwerkers in overvloed (ik schaar mijzelf daar ook onder, the more the merrier) en er worden hele wakkere, stralende, kristalkinderen geboren.
Bij Licht denk ik al gauw aan mooi, zonnig, helder, goed zicht, het Licht der wereld en engelen. Zomaar een rijtje dat er bij mij uit rolt.
Als er één ding is dat Jezus v N. (Ik ben het Licht van de wereld) over leven in het Licht heeft duidelijk gemaakt is dat het kei- en keihard is. Niks airy fairy, regenboog unicorn, happy days. Nee, BAMM! Recht in je gezicht, je slaat je arm voor je ogen en probeert te zien wat er gebeurt, maar je ziet helemaal niks!
Langzaam ga je onderscheiden wat het is daar in die lichtflits die niet weg wil. Het blijkt een gapend gat op jouw levenspad te zijn en je kunt er niet omheen hoe jij je ook wendt of keert, dat gapende gat met Lichtfontein wijkt niet. Het is namelijk de bedoeling dat je erin springt.
Precies zoals je bent, geen mitsen en maren, dwars door jouw angsten heen, misschien wel door je doodsangst heen, met open armen en (nog) geen bodem onder jouw voeten. Springen in (licht)blind vertrouwen.
Het Licht is ongenadig in de Liefde die het is. Het Is. Net zoals Jij Bent. Het Licht laat je dat zien, zodat je zelf antwoord kunt gaan geven op de vraag die we uiteindelijk allemaal zullen stellen: Wie Ben Ik?
Let life flow, don't force it...
Ik wilde graag een eigen, pakkende en vooral originele tekst voor een account op social media maken, maar nadat ik deze zin las op Canva waar ik een foto zocht voor de banner zat dat er niet meer in.
Laat het leven stromen en forceer het niet. Ik kan al een flink eind op mijn leven terug kijken en
Onze Lieve Vrouwe/Heer/Herder/ Leegte/Universum/ Galactische Federatie - het maakt mij niet uit hoe je er naar wilt kijken - weet hoe ik heb staan jammeren en stampvoeten wanneer het leven mij iets anders bracht dan dat ik mij had voorgesteld en geloof me, ik heb mijn deel citroenen gehad naast mijn zoetigheid. Door de wol geverfd heet dat.
Nu ik zo'n 3/4 van mijn aardse tijd (denk ik) geleerd en afgeleerd heb, is het laten stromen van wat het leven mij biedt steeds makkelijker. Citroenen en honing horen erbij en het is de (levens) kunst om er iets lekkers mee te maken.
Our Hearts Matter
In deze tijd verandert er veel wat mensen van alle rangen en standen in alle hoeken van de wereld raakt. Sociale afstand, 1.5 meter samenleving, angst voor besmetting met het covid-19 virus. Maar ook, ondanks die angst samen op elkaar gepakt demonstreren tegen het misschien wel grootste sociale onrecht dat bestaat; een medemens misbruiken, haten of zelfs doden vanwege haar of zijn huidskleur. Het harde roepen van Black Lives Matter, Asian Lives Matter en All Lives Matter schudt de oude structuren waarop veel mensen nog leunen los. Dat is goed, niet voor iedereen even makkelijk, maar wel goed.
Wanneer je alleen vanuit je hoofd leeft, je ego tot bewindvoerder hebt gemaakt en je hart uitsluit of vergeten bent, dan ben je blind voor het mooiste dat een leven op aarde je schenkt: onvoorwaardelijke liefde. Die liefde die ons laat zien dat we allemaal één grote familie zijn, dat wij genetisch verwant zijn, dat wij elkaar het leven kunnen redden door bloed te geven of organen en moedermelk te doneren.
Een hart is een hart, ongeacht in welk lichaam het klopt. Bloed is bloed, ongeacht door welk lichaam het stroomt. Tranen zijn tranen, ongeacht wie er huilt.
Mijn zes jarige kleinzoon had gisteren een groot inzicht waar hij struikelend over zijn woorden over vertelde. ‘Nonna, als mensen lachen begrijpen ze elkaar zonder dat ze het moeten uitleggen, zélfs als zij de woorden die ze zeggen niet verstaan!’
Zo is het m’n jonkie, Our Hearts Matter!